Erken Cumhuriyet dönemi ve onun getirmiş olduğu inkılâplar, Batılılaşma ve Milliyetçilik gibi birbirine zıt iki kavram arasında bir denge arayışıdır. Yenilikler, teorik altyapı olarak Osmanlı reformlarının devamı olmakla birlikte, yeniliklerin uygulanma biçiminde yöntemsel olarak önemli farklılıklar bulunmaktadır. İnkılâpların, Osmanlı reformlarından en önemli farklılığı, sahip oldukları seküler karakterdir. Cumhuriyetle birlikte eğitim sisteminde görülen en önemli değişiklik, yetiştirilmek istenen insan tipinin değişmesidir.
Eğitim; Cumhuriyet Yurttaşları yetiştirmeyi amaçlar.
Toplum mühendisliğinin en önemli aracıdır.
Yetiştirilmek istenen insan tipi:
Kendisini Türk olarak tanımlayan,
Toplumun medenileşmesine katkı sağlayan
Dini değil, bilimi kendisine referans olarak kabul eden
TEVHİD-İ TEDRİSAT KANUNU
Cumhuriyet hükümetinin kurulduğu ilk günlerde mektep-medrese ayrışması daha da derinleşerek devam ediyordu.
Her bakanlık ihtiyaç duyduğu nitelikli elemanları yetiştirmek için kendine bağlı okullar açmış ve böylece Osmanlı eğitim kurumları Harbiye Nezâreti, Maarif-i Umûmiye Nezâreti, Evkaf Nezâreti, Şer’iyyeNezâreti Ziraat, Ticaret, Orman ve Maâdin vb. nezâretleri tarafından yönetilir hale gelmişti. 3 Mart 1924’de çıkarılan Tevhid-i Tedrisât Kanunu’yla; Şer’iye veEvkaf Vekâletleri lağvedilmiş ve medreseler Maarif Vekâleti’ne devredilerek tedricen kapatılmıştır. Kanun tasarısını hazırlayanlar gerekçelerini; bu girişimle Tanzimat’tan itibaren devam eden ve birbiriyle uyuşmayan ve uzlaşmayan iki farklı eğitimin, dolayısıyla iki farklı düşünce ve duyguda birey yetiştirme sorununun çözüleceğine, eğitim sisteminin artık “bir millet” yetiştireceği tezine dayandırmışlardır.
Bu yasa çerçevesinde;
İmam-hatip okulları
İstanbul Üniversitesi’nde İlahiyat Fakültesi açıldı.
Askerî Îdadiler liseye dönüştürüldü. Askerî okullar 1925’te çıkarılan bir kanunla Millî Savunma Bakanlığı’na bağlandı.
Diyanet İşleri Başkanlığı kuruldu.
Prof. Dr. İsmet TÜRKMEN tarafından yanıtlanmıştır.