Arapça, yardım etme, imdada yetişme demektir. Bunun yerine “kutub” da kullanılır. En yüksek manevî makamdır. Kutub, mazhar-ı hakîkat-ı Muhammediyye ve cami-i esmâ-i İlâhiyyedir. Yani ilâhî isimleri kendisinde toplayan, Hz. Muhammed (s)in hakikatine vâsıl olan kişidir. Bazılarının ifadesine göre gavs, evliya hiyerarşisinde kutubdan sonra gelir. Süleyman Cezûlî (ö. 1470), Delâilü’l-Hayrât adlı eserinde, Hz. Peygamber (s)’e atfolunan ikiyüzbir isimden üçü, bu kelime ile alâkalıdır: Gavs, Gays ve Gıyâs. Muhiddin İbn Arabî ile Seyyid Şerif Cürcanî, kutub ile gavsi aynı kişi olarak nitelerken, imâm- ı Râbbanî gavsi, kutbun yardımcısı olarak görür. Bu durumda gavs, üçler’e dâhil olmaktadır: ricâlü’l-gayb konusu ile ilgili olarak Ebû Nuaym İsfehânî’nin Hilyetü’l-Evliyâ, (c. l., ss. 8-9); İbn Asakir’in Târihti Medineti Dımaşk (c. l, ss. 290-291) adlı eserinde Abdullah İbn Mes’ud (r)’dan rivayet edilen şu hadis-i şerif vardır:
“Allah’ın halk arasında, kalbleri Hz. Adem (s)’in kalbi üzerinde olan üç yüz, Hz. Musa (s)’nın kalbi üzerinde olan kırk, Hz. İbrahim (s)’in kalbi üzerinde olan yedi; Hz. Cebrail (s)’in kalbi üzerinde olan beş, Hz. Mikail (s)’in kalbi üzerinde üç, Hz. İsrafil (s)’in kalbi üzerinde olan bir kulu vardır. Bu sonuncusu vefat edince yerine üçlerden, üçlerden biri vefat edince beşlerden, beşlerden biri ölünce yedilerden, yedilerden biri ölünce kırklardan, kırklardan biri öldüğünde üç yüzlerden üç yüzlerden biri öldüğünde de, halktan biri onun yerine geçer. Onların (yaptıkları dualar) sebebiyle Allah, (mahlukatı) diriltir, öldürür, yağmur yağdırır, bitkileri yeşertir ve (yeryüzüne gelmesi muhtemel) belâları defeder”.
Abdullah İbn Mes’ud (r)’a (Allah’ın) onların (duaları) sebebiyle diriltmesi ve öldürmesi nasıl olur (veya nasıl olabilir?) diye sorulduğunda şu cevabı verdi:
-Çünkü onlar, ümmetin çoğalması için Allah’a dua ederler. Bu sebepten ümmet sayıca çoğalır. Zalimlere de beddua ederler. Allah da onların boynunu kırar, yağmur yağması için dua ederler, böylece yağmur yağar, bereket için dua ederler, bu dua bereketiyle yeryüzünde ekinler biter. Dua ederler, duaları sebebiyle yeryüzünden her türlü belâ kalkar”.
Muhiddin İbn Arabî, Fütuhat (c. II, s. 9)’da, “kalpleri…..’nin üzerinde olan…. kişi” tabirini şöyle izah eder: Bir peygambere gelen ilâhî marifet ve tecellilerin, peygamber olmayan kişi üzerine aynen gelmesi, peygamber veya meleğin kalbine doğan İlâhî ilmlerin, o kişinin kalbine de gelmesi.
Kâşânî, “gavs, kutubdur” der. “Kendisine yardım için başvurulduğunda, gavs adını alırlar, iltica olunmadıkları zaman kendilerine kutub denir” diyerek konuya açıklık getirir. Özet olarak, gavs, tanrı değildir, sadece İslâm’ı derin aşkla yaşayan bir Allah dostudur. Ümmete, dualarıyla yardıma koşar.
“Allah takva sahibi kullarından daha çok kabul eder” (Maide/27) âyetinin de gösterdiği gibi, Allah’ın dinini ciddiyetle, önem vererek, içten gelerek azimet üzere yaşayanların kulluğu, ameli, duası bu durumda olmayanlara göre daha hızlı kabul görür. Yoksa kul, tanrı olamaz, ortadaki espiri; duası çabuk kabul olacak şekilde islâm’ın takva üzere yaşanmasıdır. Dua ve onun kabulü. Âyetteki … fiili ziyâde babdan olduğu için, manâda da ziyâdelik vardır: Bol bol, çokça kabul etmek. Ancak şunu da hemen eklemek gerek, salihlerin muttakilerin her duası %100 mutlaka kabul görür mü? Cevap, her sâlih kulun duasının mutlaka kabul edileceği şartı yoktur, aksi takdirde, Allah, mecburiyet ile sınırlanmış olur, halbuki O ” dilediğini yapan (Al-i İmran/40) ve “yaptığından sual olunmayan” (Enbiya/23)’dır. Hz. Nuh’un, oğlu hakkındaki duasını, Allah’ın kabul etmemesi, şalinin her duasının mutlak kabul edileceğini çürüten bir
Kur’ân nassıdır. (Hûd/45,46). Tasavvuf? biyografi kitaplarında meşhur Allah dostlarının “şu kadar sene şu duayı yaparım; Allah hâlâ kabul etmedi” ibareleri buna başka bir örnektir.